Odise Kote Nuk dihet përse çupkat zgjedhin si padashur, si pa shkak, djemtë e “këqinj” duke lënduar thellësisht të “urtët”. Gjithë jetën pastaj ato përpiqen t’i bëjnë djemtë e këqinj, zotërinj të mirë. Në curikulat zyrtare për ta shkruhen fjalë të “arta”, kur disa syresh i rrëzojnë urat si lodrat dhe i grabisin pronat si mallin në oborrin e babait të vet.
Ca të tjerë i mbushin vitrinat e studiove me tituj akademikë e çmime honorifike që nuk ua lexojnë dot motivacionin e as ua dijnë kuptimin.
Ndërsa në varrime (ç’zakon pa kuptim) i thurrin lavde gjer në re, atij që i jep lamtumirën jetës, ndonëse “bëmat tinzare”, mallkimet e sharjet, paudhësitë e veset e tij nuk ka përrua e lumë që t’i lajë.
Kështu ndodhi dhe me një artist të vdekur, modest në krijimtari e të braktisur gjer në pikēllim, që paturpësisht e ngritën në qiell duke i shprehur dashurinë, adhurimin, duke i thurur ditirambe papushim.
Kulmi i cinizmit kur i thanë: “ Ti ishe i vetmuar…nuk kërkoje asgjë… e njihje shkëlqyer estetikën e heshtjes pasi e dije që fjala e pathënë nuk lëndon askënd!”
I shikoj të gjithë ata të panginjur si pozojnë, si lëshojnë statuse fb-u, në përpjekje për t’u bërë protagonistë dhe sepse dua ta ngre nga varri të vdekurin e t’i ulëras: “E shikon… ?”
Por menjëherë më vjen ndërmend një nga fjalët e kursyera të tij, që ia çmoja në gjallje: “Miqësia e vërtetë vjen kur heshtja midis dy njerëzve duket diçka e këndshme….”