Ndonëse e lindur e rritur në SHBA, Alina Hoxha ka ruajtur dhe kultivuar lidhje të forta me Shqipërinë. Përzgjedhja e kompozitorit dhe e pjesës së përzgjedhur për këtë konkurs e nxjerrin më së miri në pah një gjë të tillë.
Pavarësisht integrimit në shoqëritë në të cilat janë zhvendosur; pavarësisht përvetësimit të mendësisë, kulturës dhe ritmit të jetesës në “atdheun” e tyre të ri, është një fakt historik i mirë konfirmuar dhe i mirë dokumentuar tashmë se diaspora shqiptare nuk i ka shkëputur kurrë një herë lidhjet me Shqipërinë; përkundrazi, krahas kultivimit dhe ruajtjes si diçka të shenjtë, është përpjekur t’i shpalosë dhe t’i shprehë këto lidhje, duke shfrytëzuar forma dhe mjete nga më të ndryshmet.
I këtillë është edhe rasti i Alina Hoxhës, pesëmbëdhjetëvjeçares shqiptare që po na nderon në SHBA, qoftë si fituese e vendit të parë në konkursin në rang federal si njohësja më e mirë e latinishtes për shkollat e mesme, qoftë si sportiste e ekipit të të rinjve të shtetit të Nju Xhersit, qoftë, së fundmi, si pianiste, teksa është duke konkurruar për mundësinë për të performuar në Cernegie Hall, apo Qendra Linkoln, muajin e ardhshëm – një konkurs ky, që mbështetet, ndër të tjera, edhe te mbështetja e publikut, përfshirë edhe atë shqiptar, përmes pëlqimit në Youtube.
Mësuesja e saj e pianos është profesorsha e njohur hebreje, Marina Belkin.
Siç dihet tashmë, kompozitori i shquar polak Frederik Shopen e kaloi një pjesë të jetës së tij në mërgim. Gjatë kësaj pjese të jetës, Shopen e shndërroi muzikën në mjet shprehës të fuqishëm te lidhjeve të forta që vijonte të ruante me Poloninë.
Pjesë e përdorimit të muzikës sipas këtij qëllimi janë edhe mazurka-t, të cilat janë valle tradicionale polake. Shopen kompozoi 68 të tilla, ku çdocila pasqyron me këmbëngulje frymën dhe identitetin polak të autorit.
Ndër to, Mazurka Opus 67 Nr. 2 në sol minor zë një vend mjaft të veçantë, jo thjesht sepse melankonia dhe nostalgjia për atdheun gjejnë shprehinë më kulmore, por për shkak cantabile e kësaj mazurke, e cila skajësisht e thjeshtë dhe tejet delikate, krijon fuqishëm ndjesinë e një mesazhi lamtumire të kompozitorit, çka e ndeshim sërish edhe tek mazurka e tij e fundit, tek Opus 68 Nr. 4 në fa minor.
Ky zë mallëngjyes i kompozitorit të shquar mërgimtar, dhembja e tij e brendshme e shkaktuar nga malli për atdheun, përcillen në interpretimin e Alina Hoxhës me të tërë ndjeshmërinë, shpirtbutësinë, dhembshurinë dhe përdëllimin që meritojnë.
Dhe arsyeja është e thjeshtë: e lidhur pas të njëjtit fat me këtë korife të muzikës botërore, në interpretimin e saj, Alina Hoxha të jep ndjesinë se nëpër gishtat që lëvizin mbi tastierë, më tepër sesa Poloninë e Shopenit, po kalon përmallueshëm Shqipërinë që mban, ruan dhe kultivon thellë në zemër dhe në shpirt.
