(Dhe Namik Dokle tha “Po”)
Nga Zija ÇELA-
Nga biseda më kishin mbetur në mend fjalët e autorit: “Romani fillon me ty”. Por nuk pata ndonjë nxitje të atillë, sa ta lija pergjysmë librin që po lexoja dhe të nisja tjetrin. Disa ditë më vonë, doli çfarë më kishte paralajmëruar Namik Dokle. Në romanin e tij “Kolerë në kohë të dashurisë” e gjeta veten duke lexuar këtë episod:
“Kisha mbetur thuajse vetëm në redaksi dhe po mbyllja faqen e fundit të gazetës, përpara se korrektori ta merrte për ta zbritur në katin e parë, ku kishim shtypshkronjën. Përpiqesha gjithmonë ta përfundoja punën përpara mesnatës, sepse qëkurse kishin nisur rropamat e pluralizmit demokratik, një e dy, punëtorët e shtypshkronjës kërcënonin me grevë, nën shembullin e minatorëve të Valiasit, që e lanë Tiranën pa ngrohje. Këtë kërcënim ma kishin bërë edhe një mesnatë vonë, kur një nga shkrimtarët më të mirë më telefonoi dhe këmbënguli që të botoja një shkrim për katër djemtë e vrarë në Shkodër, më 2 prill të vitit 1991 dhe, kur unë i thashë ta sillte, ai më erdhi në redaksi i veshur me pizhame e më kërkoi një zyrë ku mund të mbyllej e ta shkruante. Kur dy-tre linotipistë e faqosës të shtypshkronjës nisën të zhurmonin nëpër korridor dhe, kur njëri prej tyre nisi të thërrasë “nesër të gjithë në grevë”, ai doli në korridor dhe ma dha shkrimin të mbaruar. Ata çapëlyen sytë kur e panë ashtu me pizhame shkrimtarin e njohur, që kishte qenë edhe kryeredaktor i gazetës së shkrimtarëve “Drita”.
“Merre dhe fute në faqen e parë”, i thashë njërit prej faqosësve të gazetës.
“Nuk do ta lexosh?”, më pyeti shkrimtari.
“Askush nuk mund ta shkruajë më mirë se ti”, i thashë dhe kërkova makinën për ta çuar në shtëpi.” (Fq. 19 – 20)
Atëherë banoja diku afër Kinostudios dhe, ngaqë s’kisha dritë atë natë në apartamentin tim, po ndiqja lajmet e orës 20:00 te fqinji Nebi Koka. Kronikë nga Parlamenti. Para se të niste seanca, e djathta propozoi që të mbahej një minutë heshtje për Arben Brocin, Bujar Bishanakun, Besnik Cekën dhe Nazmi Kryeziun, djemtë e vrarë në Shkodër gjatë demostratës ku kërkohej ndryshimi i madh. E majta nuk pranoi, deputetët e saj nuk u ngritën më këmbë. Doja të ulërija, doja të protestoja për atë rrëkajë gjaku të rinisë. Dhe të protestoja pikërisht në gazetën e tyre. Por si mund të bëhej e mundur çfarë dukej krejt e pamundur?! Këtë e kishte në dorë vetëm një njeri, kryeredaktori i gazetës. I telefonova menjëherë dhe Namik Dokle tha: “Po.”
E dija se ishte vonë që të botohej të nesërmen, prandaj siç isha, nxitova t’i dilja përpara makinës te stacioni Rruga-Ura.
Pse e bëra? Nuk dua të manipuloj mbas tridhjetë vjetësh për motivet. Por më duket sikur edhe përgjigjen e ka dhënë vetë Namiku, kur më poshtë në faqet e romanit shkruan:
“Askush nuk mund t’i ikë vetes, tê vërtetës dhe vdekjes, pavarësisht se ç’forma marrin ato, – përsërita fjalët e një mikut tim shkrimtar.” (fq. 156)
