Në çadrën përbri anglisht, babi shqiptar, mami angleze, fëmijët të ëmbël e të bukur bjondë të katërt, asnjë fjalë shqip.
Vjen shpesh?- e pyes babin shqip.
Dy herë në vit, kam prindërit këtu,- thotë.
Po si merren vesh me nipërit?- e pyes.
Përqafohen,më gjegjet dhe rroket të kapë bjondin më të vogël, që thërret “daddy, daddy” duke luajtur me dallgët.
Një çadër më tutje, italisht. Babi ikur herët, mami, nusja e re e emigrantit, ka vetëm 4 vjet në Itali. Vajza dyvjeçare me sytë si deti, flet vetëm ca fjalë, italisht. Të dy I flasin vetëm italisht, mami një italishte të lezetshme labe, vajza iu përgjigjet përkëdheljeve e urdhrave të tyre në të njëjtën gjuhë. Një moment u grindën, për asgjënë, siç bëjnë zakonisht çiftet, në shqip. U shanë pak nëpër dhëmbë, shqip. Nuk e paskan harruar shqipen…
Edhe 4 çadra të tjera italisht.
Tre çadra rresht, ishim ne, emigrantët e Greqisë. U llafosëm greqisht, mbase se na vinte mbarë a mbase për karshillëk të asnjë fjale shqip rrotull nesh. Greqishtja jonë është edhe më e lezetshme, se ka mbaresa gjirokastrite në fjalët që nuk dimë në cilën trajtë janë, por merremi vesh mirë. Kemi bashkëjetuar në të njëjtat çati me Papazisajt e Mana e tyre na i kish mësuar ca llafe që kur kemi qenë çiliminj.
Pas një jave me ndarje të qartë gjuhësore mes plazhistëve, kuptova se në dyqanin e fshatit, e kërkojmë të gjithë bukën në shqip.
Nevoja me sa duket… nuk na ndan gjuhësisht në kërkim të ushqimit… dhe na ndan gjuhësisht në kërkim të mirëqënies.
