Nga Lorenc Vangjeli
Ka një emër që vjen nga e shkuara që i bën bashkë në të sotmen të tre, Berishën, Metën e Bashën. Ai është Sokol Olldashi. Bestytnia që pranon se mallkimi i të vdekurit shuhet vetëm kur i kërkohet falje në varr, mund të marrë shpjegim edhe nëse vetëm vijëzohet rrugëtimi i çuditshëm i vetë Lulzim Bashës në politikë.
Si ministër i transporteve, ai do të kujtohet për autorësinë e procedurës së gabuar për një nga aktet më madhorë të qeverisjeve shqiptare – ndërtimin e Rrugës së Kombit – dhe për shmangien e llogaridhënies me metoda ngjale, frazeologji patriotike dhe thelb të boshatisur nga përmbajtja.
Si ministër i jashtëm, Basha firmosi me emrin e tij marrëveshjen e turpshme të detit me fqinjin jugor. Atij muk do t’i harrohet “flirti” prej adoleshenti me Dorën greke që bashkëfirmosi me të dhe shpalljen antikushtetuese të marrëveshjes.
Si ministër i brendshëm, Basha ishte qyta e automatikëve që pushkatuan pa gjyq protestuesit e opozitës dhe nuk do t’i përmendet vazhdimish si u struk nën sqetullën e shefit të tij, në momentet kur nuk kuptohej qartë nëse veprimet e Doktorit diktoheshin nga marrëzia e momentit tragjik apo etja për pushtet pakufi e kishte marrosur deri në pikën e moskthimit.
Si kryetar bashkie në Tiranë, njëlloj si dhëndri që merr gruan e ëndrrave të të tjerëve me shkuesi, tiranasi Basha, nga poltroni i një megapushteti që e deshi në gjumë, por nuk e meritoi kur zgjohej, nuk arriti dot kurrë të fitojë simpatinë e kryeqytetasve.
