Një gur i rëndë në themelin Atmëmëdhetar shqiptarë

Për vite të tërë e kemi ndjekur shokun dhe mikun tonë Pajtim Xhelo në
rrugëtimin e tij të palodhur, këmbëngulës me pasionin për gjuhësinë
dhe historiografinë e lashtë, krahas dhuntisë së tij të rrallë për të
hedhur në poezi dhe prozë jetën njerëzore në një gjerësi dhe thellësi
të pazakontë.

Ajo që na bën ta duam dhe ta vlerësojmë maksimalisht është thjeshtësia
dhe heshtja me të cilën ai punoi për një kohë të gjatë jashtë
mundësive shëndetësore, pa përmendur disa rrethana të pafavorëshme
shoqërore e politike , të shkaktuara artificialisht nga sistemi
komunist i para viteve ” 90″.

Lëvdatave tona ai u përgjigjej me qetësi të çuditëshme.
” Nuk po bëj asgjë më shumë se detyrimin ndaj Kombit dhe Atmëmëdheut! ”
Kur ne e kundërshtonim, vijonte : ” Nëse po studioj për të zbuluar ato
që Zoti na i ka dhënë me bujari, por padrejtësitë njerëzore i kanë
ndërlikuar e ngatërruar nëpër labirinthe të errësirës, nëse nuk po
bindem me disa hamendësime keqdashëse apo shëmbëlltyra të përmbysura
të ” pseudo studjuesve” bukëshkalë, këtë e kam bërë dhe do vijoj ta
bëj deri sa të më lejojnë mundësitë.Zoti solli jetën në Tokë, në një
Natyrë të përsosur dhe në një bashkëveprim të përkryer të njeriut me
këtë Natyrë. Njeriu ka ecur në një simbiozë të pandashme me Tokën për
mijëra vite të shkruara dhe të pashkruara. Për mijëra vite të kësaj
simbioze flasin pllakat dhe papiruset e shkruar. Për mijëra të tjers
flasin vetëm zbulesat arkeologjike, gjeologjike, paleologjike etj. Për
mijëra vite të tjerë ka vetëm mëdyshje, hamendësime. Për këto të
fundit ka dy rrugë që të përqasin atë që duhet të ketë ndodhur . E
para : të gërmojnë tokën në thellësi, sepse jeta njerëzore e para
pesëmbëdhjetëmijë viteve është duke fjetur atje me gjithë të vërtetat
e saj. E dyta : të përdorim metodën klasike studimore të grumbullimit
të burimeve të shkruara nga historiografët, gjeografët, poetët e
lashtësisë, burimet gojore ( legjendat, mitet etj), dijet e
deritanishme të arkeologjisë dhe të shkencave të tjera për tokën dhe
t’i krahasojmë ato me njeratjetrën për të gjetur të përbashkëtat. Nëse
nga veprat e shkruara të lashtësisë të Herodotit, Hesiodit,
Thukidiqit, Homerit, Dionizit të Helikranonit, Tit Livit, Virgjilit, e
shumë të tjerëve del që kur erdhën fiset ” greke” në Ballkan gjetën
aty një popullsi të zhvilluar ekonomikisht dhe me kulturë të
përparuar, atëhere kjo duhet të pranohet si Aksiomë. Nëse këta autorë
të lashtësisë thonë të gjithë që Gjuha që fliste ky popull ishte e
njëjtë nga veriu në jug të gadishullit Ballkan dhe nuk kishte asgjë të
përbashkët me Gjuhën e grekëve të ardhur, atëhere, me logjikë të
pakundërshtuar, edhe këtë fakt do ta pranojmë si Aksiomë, ashtu si nuk
duhet të mohojmë që fiset e ardhura në Peloponez flisnin gjuhën e tyre
( nuk merreshin vesh me shenja dhe me kuisje apo mjaullitje, me të
pëllitur, apo me onomatope të tjera). Nëse nga autorët e lashtësisë
thuhet që grekët u vendosën në Ballkanin e jugut, në Peloponez, edhe
këtë, me logjikë duhet ta pranojmë si Aksiomë. Nëse autorët e
lashtësisë kanë thënë të gjithë që kur erdhën fiset ” greke” në
Peloponez, qytetet e Ballkanit ishin të organizuar në Mbretëri,
ndërkohë që ardhësit mbetën të organizuar në Qytete – shtete deri në
fund( në revolucionin për pavarësim), edhe këtë duhet ta pranojmë si
Aksiomë.

Nëse autorët e lashtësisë i quajnë maqedonët ” Ilirë të
tjerë”, edhe këtë duhet ta marrim si Aksiomë. Nëse ata thonë që
banorët vendas të Ballkanit ishin Pellazgët, përse studjuesit tanë
duhet ta vënë këtë në dyshim dhe të çojnë kësisoj ujë në mullirin e
ortodoksisë greke dhe sërbe? Për sa kohë që hisoriografët e lashtësisë
flasin për Pellazgët, duke i njehësuar ata me ilirët, epirotët,
maqedonët, thrakët, dakët, etj, përse ne duhet të jemi në mëdyshje?
Ata jetuan dhe shkruan në atë kohë, kësisoj ishin më pranë të vërtetës
së pashtrembëruar, ndërkohë që studjuesit e sotëm jetojnë mijëra vite
më pas dhe nuk mund të flasin me bindje për këto? Nëse tek autorët e
lashtësisë thuhet që Maqedonët, ilirët, epirotët P rrjedhimisht,
Pellazgët) nuk bënin krushqi me grekët, nuk bënin aleanca me ta në
luftrat e tyre, por krushqitë i bënin mes tyre( dhe na bëjnë me dije
për krushqitë e ilirëve me epirotët dhe maqedonët. Teuta, Mretëresha e
Ardianëve, që në të vërtetë mori nën sundimin e saj edhe dalmatët,
Liburnët, bylynët, partinët, taulantët, etj, ishte mbesa e Pirros së
Epirit dhe ishte martuar me Mbretin e ilirëve, Agronin. Skerdelaidi,
vëllai i Agronit ishte martuar me një mbesë tjetër të Pirros së
Epirit. Olimbia, nëna e Aleksandrit të Madhërishëm ishte nga familja e
Aiakidëve molosë ( Të Pirros). Arripa gruan e kishte Thesprote. Po
kështu edhe Mbreti i Patinëve gruan e kish Kaone. Gjyshja e
Aleksandrit të Madhërishëm , Ariana ( Arianita) ishte nga Kaonina (
Kanina).

Nëse historiografët e lashtësisë thonë që emri i vjetër i
Maqedonisë ishte ” Emathi – që në shqip do të thotë I, E MADHI (
MADHJA) dhe e themeloi princi i Mathit * Matit të sotëm dhe për nder
të tij u quajt E ( I) Mathi – I madhi, ndërkohë që emri tjetër, të
cilin e ruajnë edhe sot, u vu për nder të atletit thesprot që quhej
Maqedon, i cili u vra në garat e organizuara në atë vend dhe për nder
të tij vendi u riquajt Maqedoni, përse nuk duhet ta pranojmë këtë si
Aksiomë? Nëse Epiri është quajtur Epir qindra vite para se të vinin
grekët në Ballkan dhe këtë e pohojnë historiografët e lashtësisë,
përse historiografët tanë pajtohen me tezën idiote, antikape,sipas së
cilës grekët kur zbritën nga aniet në Peloponez thanë ” Epeiros” dhe
kështu Epiri që njihej si Epir të paktën dymijë vite para ardhjes së
grekëve na u bë grek???Nëse Molosia e ka marrë këtë emër nga mollët,
me të cilat mburret edhe sot, përse pajtohemi me grekët që ajo, si
pjesë e Epirit, na qenka greke?

Nëse, sipas gjithë autorëve të lashtësisë,, deri pas vdekjes së Pirros së Epirit, në Epir nuk kishte
grekë dhe se këta nisën të vinin në këto treva të lakmuara si
rrjedhojë e mendjelehtësisë së Mbretëreshës Diadame, më pas gjatë
pushtimit romak e pasataj gjatë sundimit turk, për të përmbyllur me
spastrimet etnike pas viteve 1913 nga Follorina, Konica, Kosturi,
Grebene e Selanik, Janinë, Filat, Pargë, Volë, Arrëpicë, Sul, Artë,
Prevez etj…Këto janë fakte të njohura që nuk mund të mohohen. Përse
heshti për kaq vite Shqipëria dhe po hesht akoma?
Nëse sipas katër Legjendave për Pellazgët, ata kanë qenë në Ballkan
6000 vite para Krishtit ( jo vetëm në Ballkan, por janë shtytur edhe
më tej, deri në Kaukaz, veriperëndim të Detit të Zi, deri në Azinë e
Vogë, Babiloni, Egjipt etj) përse nuk duhet ta pranojmë si Aksiomë që
ne rrjedhim direkt nga ky popull?

Nëse dihet që Troja dhe qytete të tjera u themeluan nga Pellazgët(
kryesishr dardanë, pirustë dhe dalmatë) dhe që pasi themeluan këto
qytete një pjesë e tyre u kthye sërish në Ballkan, përse të mos
pranohet si Aksiomë që në të gjitha ato hapësira flitej gjuha pellazge
?

Nëse, si rrjedhojë e thënieve të pranuara tashë të historiografëve të
lashtësisë, që maqedonët ishin Ilirë dhe flisnin të njëjtën gjuhë me
ilirët e tjerë dhe me epirotët, duke marrë parasysh që sot në Maqedoni
flitet vetëm gjuha shqipe( sepse sllavët erdhën në ato treva vetëm në
shekullin VII pas erës së re dhe gjuha e tyre para kësaj kohe nuk
njihej në Ballkan) përse të mos e pranojmë si Aksiomë që Maqedonia
është Shqiptare dhe se Maqedonët e lashtë janë Shqiptarët? Nëse dihet
botërisht që tek asnjë popull tjetër i Ballkanit nuk ka emër ” Leka” (
Aleksandrit i thërrisnin kështu shkurt) përse të mos pranohet si
Aksiomë QË ALEKSANDRI I MADHËRISHËM ISHTE SHQIPTAR DHE GJUHA QË FLISTE
AI ISHTE SHQIPJA?

Nëse tek asnjë nga popujt e tjerë të Ballkanit nuk
ka emër ” Pirro” ( Për më tepër në Greqi, atje ku pretendojnë që Epiri
është grek) ndërsa në Shqipëri ky emër përdoret rëndom, përse të mos
pranojmë si Aksiomë që Epiri dhe Maqedonia janë shqiptare?
Nëse në Epir, deri në Peloponez flitet Gjuha Shqipe dhe pikërisht
dialekti Tosk, kurse mbi Vjosë e Shkumbin ( në trevat e banuara nga
Ilirët) flitet Gjuha Shqipe, e pikërisht dialekti geg, ky fakt nuk
është bindës për ata që kanë mendim të kthjellët dhe e shohin natën
natë dhe ditën ditë, që nga Peloponezi deri në Vjosë e Shkumbin, pra
Epir ( Thesproti – Çamëri, Molosi – Folorinë, kostur, Konicë, Grebene,
Selanik, Kaoni – Sarandë, Himarë, Vlorë ) flitet dialekti tosk dhe mbi
Shkumbin, përfshi edhe Kosovën,Sanxhakun Maqedoninë, Malin e Zi, )
flitet dialekti geg, pra fliten shqipja e ilirëve dhe maqedonëve dhe
shqipja e epirotëve, rrjedhimisht gjuha mëmë e
shqiptarëve…Pellazgishtja???

Nëse në mbledhjen e parë të Parlamentit grek të Pavarësimit, ajo votë
e vetme do kish kaluar për Gjuhën Shqipe, si do të quhej sot Greqia???
Ja edhe ky është një argument i fuqishëm
Nëse i ashtuquajturi ” Minoritet grek” nuk është veçse një popullsi
greqishtfolëse e ardhur nga Arkadia, ku edhe sot ekziston një
komunitet që flet një gjuhë të paafruar me gjuhën greke, por që ruan
shumë mbetje të shqipes së vjetër dhe këtë e pranojnë edhe albanologët
gjermanë, përse të mos themi që në Shqipëri ” nuk ka minoritet grek ”
por pranojmë në mënyrë të paturpëshme që ” Himara na qenka minoritet
grek”
Në Greqi jetojnë 5.000000 arbanitë ( jo arvanitë), çamë ortodoksë dhe
vllehë me prejardhje ilire( po të romanizuar) Cili nga historiografët
tanë e ka ngritur këtë çështje, që t’i mbyllin gojën fashizmit
ortodoks grek?

Përfundimisht, të kujtojmë ligjin e luftës që Sheti Grek e ka akoma në
Kushtetutën e vet.
I përmenda këto argumenta, për të treguar që studiuesit shqiptarë,
edhe pa u thelluar në kërkime arkeologjike, gjeologjike,
paleontologjike etj, edhe pa gërmuar në thellësi të tokës së
Ballkanit, mund t’i tregojnë Botës që ne në Ballkan e më gjerë jemi
një popull ” Par” dhe gjuha shqipe rrjedh nga Gjuha Pellazge.
Askush nuk shpikpër jetën e vjetër, as për jetën që po vjen…As
Pitagora, as Sofokliu, as Arkimedi, as Ainshtajni.
Askush. Gjithkush vetëm zbulon të fshehtat që mbron Natyra në gjirin e
vet. Sigurish, jo të gjithë janë zbulues të këtyre të vërtetave. Ata
që këmbënulin me durim dhe pa u lodhur arrinë në përfundime logjike.
Sa i përket punës sime për të arritur deri këtu, më duhet të përsëris,
që kam bërë shumë pak në këtë pafundësi mosnjohjeje të Botës. Veç më
duhet t’i them vetes që duhet të kisha bërë shumë më tepër, sepse të
vërtetat janë kudo…Mjafton të kërkosh.”

Ky është shoku dhe miku ynë, Pajtim Xhelo që po na jep këtë libër me
shumë vlera për zbulimet e të fshehtave të jetës së vjetër, sidomos
asaj në trojet pellazge, ilire, maqedone, epirote ,shqiptare si dhe
një ndihmesë të çmuar në gjuhësi.
I urojmë jetë të gjatë dhe studime të mëtejshme për rrënjët tona, për
të na lënë edhe gurë të mëdhenj e të fuqishëm si ky në themelin e
Atmëmëdhetarisë së kulluar.

Me respekt dhe mirënjohje :
Iskra Tata ( Thoma) – shkrimtare, kritike, redaktore, përkthyese, publiçiste,
Ahmet Brahimi – Publiçist, shkrimtar, studjues në filologji.
Bukuroshe Muçaj ( Isaraj) – historiane
28 dhjetor 2021