Penny Mordaunt është aktualisht favoritja për të zëvëndësuar Boris Johnson si lidere e Partisë Konservatore dhe kështu si kryeministre e ardhme e Britanisë. Ajo u rendit e dyta në dy votimet e para të deputetëve konservatorë, që u mbajtën nga 13 dhe 14 korrik
Më pas sërish nëpërmjet një votimi nga 180,000 anëtarë të partisë, numri i kandidatëve do të reduktohet nga 5 në 2. Nëse Mordaunt arrin të jetë në dyshën e kandidatëve, ajo ka një shanc shumë të madh për të fituar, sipas një sondazhi nga ConservativeHome dhe YouGov.
Kush është Penny Mordaunt dhe pse konservatorët shohin potencial tek ajo?
Mordaunt ka lindur në vitin 1973. Babai i saj, një ish-parashutist, e quajti atë sipas hms Penelope, një kryqëzor britanik. Ajo ka thënë se dashuria dhe krenaria e saj për Britaninë u rrit në moshën nëntëvjeçare, në Portsmouth, duke parë anijet që lundronin për në luftë në Falklands (ajo tani është një rezerviste e marinës).
Më vonë, fëmijëria e saj u bë e vështirë: nëna e saj vdiq kur ajo ishte 15 vjeç dhe babai i saj u sëmur vitin e ardhshëm. Ajo mbeti e vetme për të rritur vëllain e saj të vogël. Ajo punoi si asistente dhe studioi filozofi në Universitetin e Reading.
Ajo u zgjodh deputete për Portsmouth North në vitin 2010. Karriera e saj lulëzoi nën udhëheqjen e David Cameron dhe Theresa May. Ajo shërbeu si ministre e forcave të armatosura, sekretare e zhvillimit ndërkombëtar dhe sekretare e mbrojtjes.
Gjatë garës së lidershipit konservator të vitit 2019, ajo mbështeti Jeremy Hunt, rivalin e Boris Johnson. Sipas aleatëve të saj, ishte pikërisht kjo që e bëri atë të ishte më pak favorite dhe që atëherë ajo ka mbajtur pozita jo me rëndësi shumë të madhe, si ministre e tregtisë, raporton abcnews.al.
Mbështetësit e shohin atë si një kundërhelm ndaj mandatit të mbushur me skandale të Johnson, duke e përshkruar atë si një njëri punëtor dhe të përgjegjshëm, dhe provinciale dhe jo metropolitane. Ajo nuk njihet veçanërisht si ideologjike. Ajo mbështeti Brexit-in, por nuk është obsesive për sa i përket divorcit.
Në Greater: Britain After the Storm, një libër që ajo ka qënë bashkëautore vitin e kaluar, ajo ofron një portret të Britanisë moderne si një tokë e mbushur shërbime të mira të NHS-ve,( Shërbimi Shëndetësor Kombëtar), bareve dhe Aktit të të Drejtave të Njeriut.
Politikat e saj shpesh fokusohen në zgjidhje të bazuara në komunitet dhe jo në zgjidhje strukturore: ajo sugjeron që deputetëve t’u jepen para për t’i përdorur për kauza të mira në zonat e tyre elektorale dhe që paratë që mblodhën vullnetarët që gjatë Covid-19 të vihen në përdorim.
Kjo mund të duket e pamundur për një parti të nxitur nga Brexit dhe betejat për madhësinë e shtetit. Po aq e rëndësishme, sipas një deputeti, është ndjenja e besnikërisë ndaj partisë dhe aftësia për të bërë punën.
Audienca e saj e synuar nuk ishte aq e spikatur. Sa i përket deputetëve, paqartësia e saj ideologjike e ka bërë atë një zgjedhje tërheqëse për ata që nuk e pëlqejnë Rishi Sunak, ish-kancelarin dhe kandidatin kryesor, dhe Liz Truss, sekretaren e jashtme.
Kampet rivale po përmbysin situatën. Lordi Frost, ish-negociatori britanik i Brexit-it, i cili po mbështet Truss, tha më 14 korrik se ai kishte “rezerva të rënda” për kandidaturën e saj. Sipas tij, ajo nuk ka qënë mjaftueshme kur punonte si zëvëndësnegociatore.
Të tjerë e kanë përshkruar atë si dashamirëse të të drejtave transgjinore, gjë që ata besojnë se do të nervozojë edhe më shumë anëtarët konservatorë. Edhe mbështetësit e saj e pranojnë se ajo nuk ka shumë eksperiencë dhe se shumë do të varej nga fakti nëse, si kryeministre, ajo do të ishte e përgatitur të emëronte rivalë të fortë në poste të mëdha, ose nëse do të vepronte siç bëri Johnson, duke gjetur persona që pranonin gjithçka që ai vendoste.
