Dikur nga fundi i viteve 1960, por mund të ketë qenë edhe fillimi i viteve 1970, çelën një park të ri lojërash në Tiranë, në mos gabohem te rruga e Elbasanit, atje ku ngrihet tani Xhamia e Namasgjasë, por mund të ketë qenë edhe në anën e Lanës përballë. Kam qenë në tetëvjeçare atëherë, dhe mezi ç’prisja për ta “konsumuar”, por shkonin shumë kalamaj në fillim dhe në disa nga atraksionet nuk futeshe dot. Veçanërisht kurioz më kish bërë një labirint pasqyrash, ku hyje lirisht dhe pastaj gati nuk dilje dot më, për shkak të pasqyrimeve marramendëse rrotull teje. Meqë muret anësore të kësaj ndërtese ishin prej xhami, mund t’i shihje – nga përjashta – vizitorët e labirintit, tek sorollateshin nga një dhomë te tjetra, ca të qeshur ca të frustruar. U tha se disave prej gocave që kishin hyrë në korridoret me pasqyra, u kishin “futur duart” – këtë nuk e mori kush seriozisht, sepse ca prej nesh e kishin bërë zakon të mburreshin me duart që i futnin ku të mundeshin, por më shumë në fantazinë e tyre. Ndërkohë gocat e shumta nuk ngurronin të prisnin radhën dhe të hynin, qoftë edhe thjesht për t’u parë në pasqyrat speciale të labirintit, të cilat shumëfishonin edhe pështjellimin. Më kujtohet që kishim në klasë dy binjake, aq të ngjashme mes tyre sa edhe ne që jepnim e merrnim me to prej vitesh nuk i dallonim dot nga njëra-tjetra, çfarë na bënte t’i këqyrnim ndonjëherë si gabim të realitetit, si një typo metafizike, që i kish shpëtuar logjikës së krijimit. Edhe ato u futën një ditë në labirint së bashku dhe u tha se i kishin ngacmuar keqazi “rrugaçët” rezidentë dhe ishin tallur me to, dhe se kur ato e kishin gjetur më në fund rrugëdaljen mes imazheve të dyzuara drejt dritës përjashta, vetëm sa kishin kërkuar që të iknin në shtëpi. Të nesërmen, Lirika dhe Tefta, se ashtu i kishin emrat, u shfaqën në klasë si zakonisht. Vetëm se nuk ishin më të njëjtat – jo me njëra-tjetrën, sepse ngjashmërinë nuk ua kish prekur kush; nuk ishin të njëjtat në marrëdhënie me ne. Vështrimi i tyre tani ndillte një lloj tmerri të heshtur, që sikur u derdhej prej një çarjeje të cipës së realitetit. Nuk përziheshin më shumë me të tjerët, nuk luanin, nuk qeshnin me shakatë e shakaxhinjve, por filluan të kalonin gjithnjë e më shumë kohë të dyja bashkë, pa folur, në komunikim mistik, shpesh duke e ngulur vështrimin tek e njëjta re ose e njëjta hije e lëshuar mbi trotuar ose e njëjta mace në pullaz. Ngaqë ishim ende të vegjël, këto katastrofa të buta i pranonim më lehtë dhe nuk rrekeshim t’i kuptonim më mirë, as t’i korrigjonim. Mbase binjaket i kishin ngacmuar vërtet rëndshëm në labirint dhe s’e kishin marrë dot veten; por ne na pëlqente më shumë një shpjegim djallëzor, që nuk di kush e përsiati i pari: gjatë vizitës së tyre të parë dhe të fundit në atë shpellë magjike, motrat binjake njëfarësoj kishin NDËRRUAR VEND me njëra-tjetrën; por këtë që kish ndodhur nuk ia pranonin askujt, as vetes. Lirika dhe Tefta – mbase tani Tefta dhe Lirika – ishin të vetmet binjake që kishim në shkollë; por qarkulloi në Tiranë një fjalë, mu në kufirin mes makthit të adoleshencës femërore dhe irracionalitetit të nënave, se vajzat binjake nuk duhej të hynin në labirint, ose të paktën nuk duhej të hynin atje njëkohësisht.
© 2022 AV.
