Sami MULAJ (lexues): Nga të parët tanë qysh herët kemi mësuar: Po të jesh vetëm në udhë drejt lartësive, në male të vështira e shtigje të trishta dhe gëzohesh se gjen një tjetër udhëtar, bëj kujdes.
Po te priti buzagaz e të afron një gjysmë molle me maje të thikës, pranoje mollën me zemër.
Po të dha gjysmën e vogël, mos vazhdo rrugën, bëje vetëm.
Po të afroi gjysmën e madhe të mollës, pa frikë bëje rrugën serbes. Edhe në majën më të lartë do të mbërrish me këtë udhëtar.
Kështu është për mua Zija Çela. Unë s’jam shkrimtar që ta pohoj edhe tjetrën, por si lexues e bëj rrugën me veprën e Çelës.
PËRGJIGJE: I dashtuni Sami, më ke dërguar gjithë mirësi gjysmën e madhe të mollës, duke ia hequr vetes një hise. Të falem me zemër edhe për mënyrën si ma dërgon, përmes një rrëfenje popullore me tekst të vogël e mesazh të madh.
Në krijimtarinë time, që nga fillimet, e kam përdorur mollën disa herë me funksion metaforik. Për shembull, në tregimet “Pëllumbat e janarit” apo “Mermeri që pikon”.
Por e kam përdorur edhe te romani “Monedha e dashurisë” (1996) në një kontekst tjetër. Ja fragmenti:
“Ec e ec, ai iu afrua ca bokërrimave të zhveshura. Ishte i etur dhe i uritur, prandaj kur pa një dru molle, u mbush me shpresë. Mirëpo druri kishte një kokërr të vetme në majën e hollë e të lartë. Dega tundej nga era dhe ai priti që kokrra të binte. Si priti një copë herë e nuk ra, u bë gati t’i kthente shpinën. Tamam atë çast iu kujtua pushka, mori shenjë dhe plumbi e rrëzoi mollën me gjithë degë.”
Ti patjetër e merr me mend se, me të rënë në tokë nga ajo lartësi, molla ka shpërthyer, duke u bërë grima-grima. E pra kështu, miku im, ka njerëz që kur vetë nuk e arrijnē diçka, e asgjësojnë krejtësisht, vetëm e vetëm që të mos e arrijë askush mbas tyre.
