Rudolf MARKU
Alma Jaku ka qenë, deri para disa ditësh, një Poete pothuajse e panjohur për mua. Dija se banon në Lezhë dhe është një poete e rrethit të talentuar të krijuesve të atij qyteti. Kisha lexuar dy-tre poezi të saj në FB dhe vetëm kaq, sa për të më krijuar përshtypjen e një vajze të talentuar, rebele, që synon të shkruajë një poezi lirike thellësisht femërore, të sinqertë dhe me një naivitet tashmë të humbur, që i shkon poezisë, dhe, ndonjëherë, gjykuar nga mendësitë seksiste që janë në modën e trushplarëve modernë të political correctness, një poezi skandaloze…. Këtë përshtypje ma përforcuan poezitë e këtij libri që më ra në duar disa ditë më parë.
Më vonë, mosnjohja ime u plotësua me leximin e librit të parë të Poetes. Nuk e kisha ditur se ky libër me të cilën paraqitet para lexuesëve Alma Jaku në fakt qenka libri i dytë poetik i saj. Dhe se libri i parë i Almës ka patur fatin që të botohet me një parathënje dinjitoze shkruar nga poeti dhe prozatori i mirënjohur i letersisë sonë, dhe nga miku im, Preç Zogaj.
Parathënia e Preç Zogajt në fakt nuk më lë të them shumë. Libri i ri me të cilin paraqitet përpara lexuesëve Alma Jaku është një libër shumëmë i evoluar artistikisht dhe mjeshtërisht nga libri saj i parë. Duket se Alma Jaku përkushtimin ndaj poezisë e ka një betim serioz letrar të personalitetit të vet. Këtë përkushtim e ndjen menjëherë tek lexon poezitë e këtij libri. Shumë nga poezitë i kushtohen vetë Poezisë, e cila për Alma Jakun është po aq e rëndësishme sa dhe vetë akti hyjnor i dashurisë. Poezia dhe dashuria kthehen në këtë libër në një binom natyral, në një simbiozë natyrale, aq sa vetë poetja pyet me një naivitet të sinqertë femëror: Është Poezia ajo që më solli Dashurinë/ Apo vetë Dashuria më sjell Poezi?
Poezia e Alma Jakut më bëri për vete me thjeshtësinë e vargut, me freskinë dhe natyrshmerinë, si dhe me drejtpërdrejtshmërinë e saj, me guximin e Poetes për të thënë atë që ndjen, ndonjëherë përmes një humori të lehtë triumfues, pa u fshehur në guacka metaforike a në ca pseudoeksperimente gjuhësore spekullative dhe pretencioze… Poezia e Alma Jakut më kujtoi dy poetë anglezë të shekullit të XX- W.H. Davies dhe Anna Wickham, të cilët mendonin se një pellg uji në mesin e rrugës, me pesë centimetra thellësi, që nuk mund t’ia shohësh fundin, ngase uji është i turbullt, nuk mund të jetë më i thellë se Liqeni i Ohrit, të cilit mund t’ia shohësh fundin dhe në njëzetë metra thellësi. Poezia e Alma Jakut ecën natyrshëm në gjurmët e traditës më të mirë të poezisë femërore. Dhe vetë gjurmët e të gjitha poezive të mira femërore të kësaj bote të çojnë në shtigjet e primordialitetit të Poezisë së Safos, kryepoetes së botës.
