Nga Dashnor Kokonozi-
Kur jam në Tiranë, më ndodh t’i lejoj vetes luksin të shoh edhe ndërhyrjet publike të politikanëve, gjithnjë duke u qarë hallin shqiptarëve se si bëjnë natë e ditë me ta në shtrat.
Pashë, si fillim, diçka nga politikanët e djathtë për të kuptuar gjendjen e opozitës. Një debat homerik midis z. Sula dhe z. Noka! Kuptova se PD nuk po gjen më forcë të shfaqë vitalitetin e fillimit. Dhe nuk e di nëse do ta gjejë ndonjëherë.
Pastaj thashë se mos rregulloj disi gjendjen emocionale duke parë të majtët. Kur flasin për hekurudha, aeroporte, tunele, miliona e miliona turistë, për idetë me të cilat ndriçojnë politikën evropiane etj., unë jam i prirur t’i besoj. Zakonisht nuk pranoj të shoh tjetërkënd veç kryetarit të tyre. Nuk ia vlen. Dhe rasti e solli të ndjek në një TV pak minuta të një podkasti të z. Edi Rama. Sado që në fund ai premtoi edhe një ngritje pensionesh, dëshpërues ishte edhe ai për pjesën e parë me kërcënimet ndaj SPAK-ut.
Nuk e kam vënë ndonjëherë në dyshim se z. Rama ka qenë i sinqertë kur ka folur për reformimin dhe forcimin e sistemit të drejtësisë, por nga ajo që dëgjova sot kuptova se ai nuk e ka pasur asnjëherë të qartë se për çfarë është fjala.
Tek përpiqej të mbronte një vartëse të tij, ai sot më duk si personazhi i fabulës që nxori djallin nga shishja dhe tani është penduar.
Kjo vë në dyshim mjaft gjëra.
Ka shumë gjasa që, kur politikanët shqiptarë flasin për forcimin e drejtësisë, ata gjykojnë që ajo duhet të jetë sa më pamëshirshme me armiqtë e tyre.
Nuk dua të përsëris gjëra që i dini më mirë se unë, veçse dua të them se ministrat dhe qeveritarët e Ramës, para së gjithash e larg së gjithash, janë së pari politikanë dhe qeveritarë shqiptarë, figura të klasës politike shqiptare. Dhe ajo që ndodh me ta, korrupsioni i tyre i frikshëm e kriminal, nuk është thjesht një problem i të zgjedhurve të tij, por sindromë dalluese e politikanëve shqiptarë, e shfaqur që në ditën e parë të themelimit të shtetit shqiptar.
Shqiptarët, për mua, nuk largohen nga vendi për të ngrënë më shumë, por për të pasur mundësinë të jetojnë e të rrisin fëmijë pa qenë të detyruar të bëjnë pakt me korrupsionin, fëmijë të një kohe të ndryshme nga ajo e tyrja, ku korrupsioni ishte kulture dominuese.
Sikur, zoti mos e dhëntë, të kishim pasur një SPAK që atëherë, edhe themeluesi i shtetit shqiptar do të kishte përfunduar në burg, në vazhdën e një akuze të ngritur nga Komisioni Ndërkombëtar.
Në punën e SPAK-ut ka gjëra që duhen kritikuar pa asnjë dyshim, të tjera gjëra duheshin bërë ndryshe, por do të ishte fatale sikur kërcënuesit e tij, të djathtë e të majtë, t’ia arrinin qëllimit të tyre. Pra, të hidhnin në lumë foshnjën bashkë me pelenat e ndotura.
Nuk duhet pasur asnjë iluzion: ne nuk jemi në gjendje të ndërtojmë institucione. Kemi 113 vjet që kemi dhënë prova për këtë. Por ja që SPAK-u, kontributi më i madh amerikan në një sistem drejtësie jashtë territorit amerikan, ekziston. Ai e ka tejkaluar së tepërmi atë çka shqiptarët kanë qenë në gjendje të bëjnë deri më sot.
Të paktën unë kurrë nuk kam besuar se ai do të arrinte këtë që ka arritur. Kjo më shton besimin se mund të bëhemi.
Por, meqenëse në vështrim perspektiv në atë vend përfundimisht zotëron e keqja, nuk habitem aspak pse ka aq urrejtje ndaj tij.
Dhe as që do të habitem ditën kur shqiptarët do t’i vënë sharrën degës ku janë ulur.
