Traditat duhet të studiohen, praktikohen dhe ruhen nëpërmjet përshtatjeve dhe përmirësimeve përkatëse. Veçanërisht me Indinë, ku ka shtresa traditash, zakonesh dhe formash arti që mund të vizatohen sa herë që lind nevoja. Një arsye pse, artistë dhe mendimtarë nga e gjithë bota janë frymëzuar dhe kanë adoptuar nga praktikat tradicionale indiane. Në skenën globale, pasuria kulturore e Indisë është lidhur shpesh me traditat gjithnjë evolucionare dhe një trashëgimi artistike që është rritur vetëm me kalimin e kohës. Një shembull i përshtatshëm i bashkëpunimeve të tilla mund të shihet lehtësisht në format e kërcimit klasik. Përgjatë viteve, ka pasur disa legjenda kërcimi që nuk kanë lindur në Indi, por janë trajnuar në format e kërcimit indian dhe u kanë dhënë atyre rrotullimin e tyre unik. Ndërsa disa kanë ruajtur thelbin e pastër klasik, të tjerët kanë eksperimentuar me koncepte moderne dhe i kanë çuar format e kërcimit në lartësi më të mëdha.
Një artist i tillë është malajziani, Datuk Ramli Ibrahim, i cili iu dha Padma Shri në vitin 2018 për kontributin e tij në Odissi, një zhanër i artit të performancës, ku interpretuesit dhe muzikantët luajnë një histori mitike nga tekstet e lashta indiane. Një interpretues dhe koreograf i përkushtuar Odissi, Ibrahim, gjatë tre dekadave të fundit, ka shtyrë kufijtë e formës së kërcimit, duke eksperimentuar me produksione, duke përfshirë ndjeshmëritë bashkëkohore për të tërhequr audiencën e sotme kozmopolite. Gjithashtu i trajnuar në balet, eksplorimet bashkëkohore të Ibrahimit kanë ndihmuar që Odissi të bëhet edhe më i rëndësishëm sot në një skenë globale.
Ibrahimi thotë: “Udhëtimi im me kërcimin nisi si student me balet. Unë isha duke studiuar inxhinieri në Australi kur zbulova fuqinë e lëvizjes dhe e ndoqa këtë si fatin tim. U bashkova me Sydney Dance Company, por më interesonte shumë qytetërimi aziatik, historia dhe mitologjitë e tyre. Kjo më tërhoqi në Indi dhe traditat e saj.”
Të qenit pjesë e një trupe të madhe baleti nuk e përcaktoi strukturën e tij krijuese pasi Ibrahim vazhdoi të studionte Bharatanatyam nën praktikuesin e njohur Adyar K Lakshman. “Paraqitjet si për baletin ashtu edhe për kërcimin modern perëndimor ishin tregues me ndikim që më ndihmuan. Të gjitha këto ishin në përputhje me vlerësimin tim në rritje për muzikën bashkëkohore dhe klasike perëndimore, si dhe ekspozimin tim ndaj filozofisë, miteve dhe formave teatrore si shprehje të gjalla të artit bashkëkohor.” Por Ibrahimi vazhdoi kërkimin e tij, duke zbuluar në fund pasionin e tij për Odissin. “E dija se mësimi dhe interpretimi i formave klasike indiane mund të jetë sfidues dhe kërkon përkushtim gjatë gjithë jetës. Më duhej të përpiqesha edhe më shumë pasi nuk isha nga India”, thotë ai.
“GJITHMONË NDJEJ SE ARTET BASHKËKOHOR PËRFAQËSOJNË TË ARDHMEN DHE ARTET BASHKËKOHORE TË PERFORMANCËS DO TË RRITEN SI PJESË E NJË PROCESI NATYROR. KONSIDEROHET SI FUNKSION I EVOLUCIONIT TË FORMËS SË KËLLIMIT”
Ramli Ibrahim Drejtor artistik, fondacioni Sutra Ibrahimi zgjodhi të ndiqte një guru legjendar nga Odissi Deba Prasad Das, i cili ishte i lidhur ngushtë me prezantimin e Odisit në botë.
“Ne nuk e dinim se po krijohej historia. Ne thjesht po bënim atë që na pëlqente më së miri. Na rrodhën ngjarjet, të cilat po na çonin në fatet tona të përcaktuara. Mendoj se thjesht ishim të angazhuar për të bërë atë që donim me pasion të bënim”, thotë Ibrahimi. Sfondi i tij në balet i ka mundësuar artistit malajzian të inkorporojë në interpretimet e tij, një avantazh të ri krijues. Është interesante se ndërsa prodhimet e Ibrahimit bazohen në Odissi dhe Bharatanatyam, ai shpesh i drejtohet vetes si një balerin bashkëkohor.
“Shumë artistë dhe krijues kërcimi ‘tradicionalë’ e konsiderojnë veten njëkohësisht bashkëkohorë me mjedisin e tyre. Ata besojnë se po krijojnë vepra që janë bashkëkohore me mjedisin e tyre. Inovatorët e vallëzimeve klasike indiane, si Rukmini Devi, Mrinalini Sarabhai dhe Kumudini Lakhia ishin modernistë, të cilët funksionuan brenda foleve të traditës dhe kontribuan në evoluimin pozitiv të traditës. Unë jam gjithashtu një modernist në këtë mënyrë, veçanërisht në qasjen time ndaj prezantimit të veprave të mia tradicionale.”
Lëvizja e përkohshme Fondacioni Sutra filloi në vitin 1983 kur Ibrahimi filloi teatrin e vallëzimit Sutra. Duke ia lënë trashëgim Malajzisë në Kuala Lumpur, ai filloi me të kuptuar se traditat në të gjithë botën po evoluonin me shpejtësi me kalimin e kohës dhe se një qendër për artet e performancës duhet të lidhet me krijimtarinë më të avancuar që po zhvillohet jo vetëm në Indi, por me të tjera. qendrat e vallëzimit. Me kalimin e viteve, Fondacioni Sutra është rritur për t’u bërë një qendër burimore me artistë krijues, kombëtarë dhe ndërkombëtarë, që performojnë ose ndërveprojnë në seminare. Duke kërcyer me fatin Në vitin 2018, përpjekjet e Ramli tejkaluan kufijtë dhe atij iu dha nderi më i lartë civil i Indisë, Padma Shri. Çmimi i shtoi vetëm një listë në rritje të vlerësimeve ndërkombëtare. Autoriteti kryesor i Indisë në artet e performancës, Sangeet Natak Akademi, njohu gjithashtu përpjekjet e Ibrahimit dhe kontributet e tij në Odissi, të cilat ishin instrumentale në transformimin e skenarit të kërcimit në të dy vendet. Duke krahasuar format klasike të vallëzimit të Malajzisë dhe Indisë dhe evolucionin e tyre, Ibrahim thotë: “Si Malajzia dhe India po ripërcaktojnë gjithnjë e më shumë identitetet e tyre bashkëkohore të kërcimit modern të frymëzuar nga perspektivat e tyre aziatike dhe jo nga burimet perëndimore. Gjithashtu, vallet tradicionale indiane po pësojnë evolucione të jashtëzakonshme krijuese. Ata tani njihen si shembuj se si vallet tradicionale mund të lulëzojnë në mënyrë krijuese në shoqërinë moderne.” Ramli Ibrahim zgjodhi të ndiqte gurun legjendar Deba Prasad Das, i cili ishte i lidhur ngushtë me prezantimin e Odissit në botë dhe ringjalljen e saj bashkëkohore. Ndërsa balerini vazhdon të bashkojë ndjeshmëritë e Odissit me stilet bashkëkohore të prezantimit, duke ri-imagjinuar prodhime kërcimi për një audiencë mbarëbotërore, ne e pyesim atë për burimin e motivimit të tij të vazhdueshëm. Me vezullimin gjithmonë të pranishëm në sytë e tij dhe një hijeshi të lehtë, artisti 66-vjeçar shprehet: “Unë mendoj se nuk është diçka që mund ta identifikoj, por është një forcë më e madhe se vetja që më shtyn të eci përpara. Nevojat e kohës dhe nevojat e të tjerëve kanë gjithmonë përparësi. Megjithatë, e kam kuptuar, sa më shumë të jap, aq më shumë shpërblime korr nga jeta. Kupa ime mbaron, si të thuash. “Në kohët e sotme, me artistët që bashkohen me shkollat tradicionale të arteve në të gjithë vendin si një vendim i vetëdijshëm, ka shumë të ngjarë që kërcimi si një formë arti të zhvillohet dhe të përhapet. Çdo kërcimtar i ri i ofron formës së artit disa risi të reja, për shembull, shkrirje të stileve të ndryshme kërcimi ose eksperimente pa dëmtuar modelet e tij tradicionale dhe vlerat e vjetra që lidhen me secilën formë kërcimi.