Nga Tan Xhama-
Në kushtet e pasigurisë globale, një pyetje thelbësore shtrohet natyrshëm: Si është situata me rezervat ushqimore të popullsisë?
Ndërsa bota përballet me kriza të njëpasnjëshme — që nga ndryshimet klimatike, konfliktet rajonale, krizat ekonomike, deri te paqëndrueshmëria e tregjeve ushqimore globale — siguria ushqimore bëhet një nga shtyllat kyçe të stabilitetit kombëtar. Në këtë kontekst, gjithnjë e më shpesh rikujtohet një fakt nga e kaluara: në kohën e Xhaxhit (Enver Hoxhës), Shqipëria kishte rezerva ushqimore për një periudhë 10-vjeçare në rast lufte.
Kjo politikë, ndonëse ishte pjesë e një strategjie të fortë të vetëizolimit dhe përgatitjes për skenarë ekstremë, tregonte një vizion të qartë për nevojën e mbrojtjes së popullsisë në kushte të jashtëzakonshme. Shteti kishte krijuar rezerva të konsiderueshme të grurit, sheqerit, vajit, dhe produkteve bazë, të depozituara nëpër magazina të shpërndara në të gjithë territorin e vendit.
Sot, në një realitet krejtësisht tjetër, Shqipëria është pjesë e një ekonomie të hapur, të varur nga importet, dhe pa një sistem të strukturuar të rezervave ushqimore të qëndrueshme për afat të gjatë. Në rast të ndonjë krize të rëndë ndërkombëtare, aftësia për të ushqyer popullsinë për një periudhë të gjatë është e kufizuar.
Ky fakt ngre alarmin për një debat të nevojshëm: a duhet të rikthehet koncepti i rezervave strategjike ushqimore në një formë moderne dhe të përshtatur me realitetin e sotëm? Në kohë të pasigurta, përgatitja është jo vetëm çështje sigurie, por edhe përgjegjësi kombëtare.
