Ukraina aktualisht ka para të mjaftueshme për të vazhduar financimin e ushtrisë së saj dhe funksioneve të tjera shtetërore për katër muaj të tjerë, jo më shumë. Prandaj, opsioni i fundit që po shqyrtohet në Bruksel parashikon një zgjidhje të zgjuar: Bashkimi Evropian do të jepte një kredi për Kievin, i garantuar në fund të fundit nga rezervat e ngrira ruse me vlerë të paktën 140 miliardë euro.
Qeveritë e ftohta ose armiqësore ndaj përdorimit të drejtpërdrejtë të aseteve të Moskës për Ukrainën – Hungaria, Sllovakia, Belgjika, por edhe Italia dhe Franca – ndoshta mund t’i kapërcejnë dyshimet e tyre. Dhe Fondi Monetar Ndërkombëtar, me këto siguri, mund të lëshojë gjithashtu një kredi prej 8 miliardë dollarësh për Ukrainën deri në vitin 2029.
Por cilado qoftë shfaqja e fundit e virtuozitetit burokratik, sigurisht që nuk është e mjaftueshme më vete. Sepse dilema me të cilën përballet Evropa për herë të parë që nga agresioni i plotë i Vladimir Putinit është më e gjerë. Qeveritë evropiane duhet të zgjedhin midis dy skenarëve jo tërheqës: ose të marrin rreziqe më të mëdha për të mbështetur Ukrainën kundër Rusisë, ose të pranojnë rrezikun që Rusia të fitojë kontroll politik dhe ushtarak të Ukrainës në vitet e ardhshme dhe të fillojë të shtyjë edhe më fort për të destabilizuar Bashkimin Evropian.
Nëse ky skenar i dytë do të materializohej, Moska potencialisht do të komandonte një ushtri prej të paktën dy milionë burrash, të trajnuar në teknikat më moderne të agresionit hibrid dhe të hapur. Vetëm kërcënimi do të ishte i mjaftueshëm për të paralizuar ose trembur investimet, për të rritur normat e interesit në të gjithë skajin lindor të Bashkimit Evropian dhe për të injektuar pasiguri të paparë në të ardhmen e të gjithë sistemit, institucioneve të Brukselit dhe euros.
Gjithashtu sepse, për herë të parë, Italia, Gjermania, Franca dhe qeveritë e tjera në rajon tani e gjejnë veten në një situatë unike në këtë luftë. Për vite me radhë, ato ishin strehuar nga mbështetja amerikane e Joe Biden për Ukrainën (në shumën prej të paktën 120 miliardë eurosh); pastaj, të strehuara nga ideja se Donald Trump do të sillte një armëpushim, deri në atë pikë sa i vetmi plan i vërtetë evropian – çizmet në terren të “gatishmërisë” së Emmanuel Macron – bazoheshin në të.
Sot, këto kushte nuk ekzistojnë më. Trump e ka ndërprerë pothuajse plotësisht ndihmën amerikane për Ukrainën dhe, për momentin, madje edhe angazhimin për një armëpushim. Për herë të parë në katër vjet, përgjegjësia për mbështetjen e Ukrainës bie vetëm mbi evropianët. Dhe kostot dihen mirë: rreth njëqind miliardë euro në vit për menaxhim ushtarak dhe civil, nga të cilat rreth dhjetë do t’i shkonin Italisë nëse ajo do të vendoste të mos tërhiqte nga rezervat ruse.
Në këtë sfond, disa qeveri evropiane po veprojnë sikur nuk e kuptojnë se çfarë është në lojë. Italia po heziton, për shkak të fërkimeve brenda shumicës dhe ndoshta sepse ka frikë nga sekuestrimi i llogarive dhe objekteve të grupeve italiane në Rusi nëse shfrytëzohen rezervat e Moskës.
Parisi po e kushtëzon lirimin e fondeve të ngrira me blerjen e armëve franceze, siç janë obusët Cezar (Ukraina i gjen Bohdanat e veta më efikase, me gjysmën e çmimit) dhe ka frikë nga hakmarrja e Putinit me sekuestrimin e aksioneve multimiliardë dollarëshe të TotalEnergies franceze në kompanitë ruse Novatek dhe Yamal LNG.
Gjermania, vendet nordike dhe Polonia janë më të kthjellëta, por në përgjithësi, evropianët po e trajtojnë çështjen ukrainase sikur të ishte një negociatë rutinë. Jo një vendim dramatik dhe urgjent. Kështu, ata as nuk po bëjnë asgjë për të kufizuar largimin e cisternave ruse të naftës nga vendet baltike, të cilat përbëjnë 60% të eksporteve të naftës bruto të Moskës.
Fushata ushtarake e Kremlinit nuk është e pandalshme. Rusia po përjeton një rritje të ndjeshme të mospagesave të bankave, ndërsa ekonomia është në stanjacion, inflacioni është në rritje dhe trupat për t’u hedhur në vijën e frontit po bëhen të pakta. Sigurimi i fondeve për Kievin për dy vjet – monitorimi i përdorimit të tyre – do t’i dërgonte një mesazh Putinit: në një moment të caktuar, ai do të duhet të zgjedhë midis vazhdimit të luftës dhe mbrojtjes së stabilitetit të regjimit të tij. Me kusht që, sigurisht, Evropa të jetë e gatshme ta kuptojë këtë.(Corriere della Sera)
