Zija Çela
E kam thënë, më ka ndodhur shpesh që më parë ta shkruaj diçka dhe më pas edhe ta jetoj në njëfarë mënyre. Bie fjala, doli që romani “Banketi i hijeve” parashikoi vitin 1997. Në 2005, ato ditë që këtej sapo nisi të qarkullonte romani “Las Varrezas”, prej matanë detit më erdhi lajmi se Dritani ishte sëmurë e po shtrohej në onkologjinë e Parmës. Etj., etj.
Dhe ja tani “Ëndrra me pulëbardha”, shkruar më 2020, një prozë e shkurtë me spital që atë vit do të hapte librin “Thika pa gjak”. E si kështu, vallë qysh atëherë e paskam parandier se dy vjet më vonë, pikërisht në dhjetor 2022, ajo situatë thjesht letrare do të më shndërrohej në fat njerëzor, duke u shtruar realisht në Spitalin Infektiv të Tiranës?!… O shqisë supreme e Shpirtit, ndoshta letërsia për mua është goja jote!
ËNDRRA ME PULËBARDHA…
“Ma jep fjalën që, nëse sheh se shkoj drejt fundit, nuk qan për mua.”
Ishim në spital dhe ime shoqe ma ktheu prerazi:
“Jo, fjalën nuk ta jap. E përse, përse të mos qaj po re në koma?!”
“Sepse të dëgjojnë miket e mia, zonja e zonjusha, dhe u përloten sytë si të ishin drenusha. Ta dish se, nëse miket qajnë për mua kur të bie në hekë, as do të mund të më ngjallin, por as do të mundem me vdekë. Ma jep fjalën, ma jep!”, përsërita duke ngritur zërin.
Hapa sytë dhe në çast dola nga ëndrra. Si më kishte rrejtur gjumi atë mbasdite?! Ndanë dritares, dalëngadalë, nisa të kundroja jashtë. Jeta në qytet sikur ishte fikur gjithësisht. Asgjë nuk pipëtinte prej karantinës pandemike.
Mirëpo pas pak, thua se shpendi do të ma kuptonte gjuhën, desh thirra me forcë: “Fluturo, fluturo!”
Ndoshta kureshtare prej kësaj alivanie, një pulëbardhë ishte larguar nga habitati detar dhe kishte ardhur për vizitë urbane në habitatin e njerëzve. Nuk e di si më erdhi dhe murmurita:
“Zot, të qofshim falë për çfarë na ke dhënë! Pa fluturakë Qielli vërtet do të dukej i ngratë. Por kurrë, kurrë aq i shkretë sa Toka pa gratë!”
Ishte ora e kafes. Zakonisht e bëj vetë. E mirë më del, por jo dhe aq. Prandaj, kur kam ashk për kafe super, ahere… Ahere merret me mend cila dorë më kënaq.
Kur vajta në studio, gjeta time shoqe duke lexuar në kompjuter. Një botues më kishte kërkuar një vëllim me tregime të zgjedhura dhe unë tashmë i kisha përcaktuar titujt.
– Përse nuk ma dhe fjalën? – thashë si i tromhasur sapo hyra.
– Po unë ta kam dhënë, – u gjegj gjakftohtë ajo.
– Ma ke dhënë?! – u stepa menjëherë. – E për çfarë ma ke dhënë?
– Të paska dalë nga mendja, – ma ktheu duke qeshur. – Po ja, pra, për punën që po bëj. Të kam premtuar se nuk do të më shpëtojë asnjë gabim tastiere.
Desha t’ia fshihja turbullimin dhe gjeta një mënyrë neutrale:
– Deri ku ke arritur?
– Jam aty, aty ku ti shkruan…
Dhe që ta identifikoja më lehtë tregimin, ma lexoi krejt paragrafin: “Kam frikë të plakem, por sidomos kam frikë të vdes, pa pasur afër një dorë gruaje.”
E kisha shkruar rreth njëzet e pesë vjet më parë dhe mendova se, ndoshta, tërë jetën paskam parë ëndrra me pulëbardha.
Tiranë, 2020
